Prolog.

Stała tak opierając się o drewnianą balustradę na tyłach jego domu. Chłodny wiatr muskał jej policzki, po których spływały strugi słonych łez. Nigdy nie myślała o tym, że nadejdzie ta chwila, w której będą musieli się rozstać. Był w jej życiu od zawsze. Mogła na niego liczyć w każdej sytuacji, był jej najlepszym i zarazem jedynym przyjacielem a teraz tak po prostu wyjeżdżał, zostawiał ją tu samą. Nie bała się samotności, bała się tego, że już nigdy go nie zobaczy, że nie będzie jej dane oglądać tych cudownych śmiejących się oczu.
- Wrócisz do mnie prawda? Nie wyjeżdżasz na zawsze? - spytała drżącym głosem a chłopak podszedł do niej i mocno przytulił.
- Nie mógł bym zostawić Cię na zawsze. Będę pisał i dzwonił. Obiecuję.
Dziewczyna jeszcze raz, ten ostatni mocno wtuliła się w chłopaka i odeszła. Kiedy była już przy furtce odwróciła się by choć na chwilę spojrzeć w jego stronę. By dokładniej zapamiętać jego oczy, włosy, sylwetkę. Pozwoliła kolejnemu strumieniowi łez spłynąć po zmarzniętych policzkach.
- Będę tęsknić Zayn - szepnęła sama do siebie i odeszła.






Więc przedstawiam wam prolog mojego opowiadania. Mam nadzieję, że wam się spodoba i zechcecie poznać dalej losy głównych bohaterów.