Rozdział 6.

Od wypadu z Zaynem do centrum handlowego minęły dwa dni. Dwa dni podczas, których mój kontakt z Deanem ograniczał się jedynie do powiedzenia sobie „dzień dobry” rano i „dobranoc” kiedy kładliśmy się spać. Nie wiem co się z nami stało. Jesteśmy dla siebie tacy oziębli, obojętni. Jakby całe uczucie, wszystko co nas łączyło nagle wyparowało. Jest sobota, mój chłopak jest na uczelni a ja leżąc samotnie w łóżku kwestionuję swoją miłość do niego. Czy ja go kocham? Zaczynam w to wątpić. Uczucia jakimi darzę Deana są zupełnie inne niż te do mulata. Zastanawiam się, czy ja po prostu nie wmawiałam sobie, że się w nim zakochałam, żeby zapełnić w sercu pustkę po stracie ukochanej osoby. Czy nie mówiąc mu co czuję do Zayna oszukuję go? Wiele razy chciałam mu wyznać jakimi uczuciami darzę mulata ale za każdym razem po prostu się bałam. Nie wiem dlaczego to ukrywam. Może po prostu nie chcę zranić jednej z osób, na których mi zależy? Doskonale zdaję sobie sprawę, że gdyby nie Dean nie byłoby mnie tutaj. Zagubiłam się w swoich uczuciach ale jedno wiem na pewno. Kocham Zayna. Kocham go cholernie mocno i nie mam najmniejszego pojęcia co zrobić z tym uczuciem. To jest chore. Jestem w związku. Powinnam być szczęśliwa i planować przyszłość z Deanem a nie rozpamiętywać to co było kiedyś, jednak nie potrafię wyrzucić Zayna ze swoich myśli. Czy rozstanę się teraz z moim chłopakiem? Oczywiście, że nie. To dzięki niemu wciąż chodzę po tym świecie i nie targnęłam się na swoje życie, gdy osoba, którą kochałam bezgranicznie opuściła Bradford. Pomagał mi pozbierać się po tym wszystkim, był dla mnie oparciem. Ciężko mi było zaufać komukolwiek a to właśnie przed nim się otworzyłam, dopuściłam go do swojego serca, pozwoliłam się sobą zaopiekować. Kiedy powiedział, że się we mnie zakochał postanowiliśmy spróbować. Nie było nam łatwo jednak po czasie odwzajemniłam jego uczucie, a przynajmniej do tej pory myślałam, że tak było. Kiedy mnie całował, dotykał nie oponowałam. Sprawiało mi to przyjemność. Pozwalałam mu na to, bo potrzebowałam bliskości. Chciałam aby na jego miejscu znalazł się Zi, jednak wiedziałam, że nie ma żadnych szans aby to się stało. Nigdy tak naprawdę nie przestałam go kochać. Ja tylko zepchnęłam uczucie do niego na dalszy plan w moim sercu stawiając Deana na pierwszym miejscu. Swoje uczucia względem mulata zrozumiałam mając czternaście lat. Przez dwa długie lata aż do jego wyjazdu kryłam się z tym. Z bólem serca patrzyłam na kolejne dziewczyny, z którymi się spotykał. Kiedy mi je przedstawiał na twarz przywdziewałam sztuczną maskę radości. Udawałam, że cieszę się z jego podbojów miłosnych jednak tak naprawdę z każdą kolejną poznawaną dziewczyną w serce wbijał mi się kolejny cierń. Tak bardzo pragnęłam znaleźć się na miejscu którejkolwiek z nich. Choć przez chwilę być kochaną przez niego. Nie powiedziałam mu o swoich uczuciach gdyż najzwyczajniej w świecie bałam się odrzucenia. Wiem, że gdybym to zrobiła było by mi prawdopodobnie dużo łatwiej. Lepiej zniosłabym rozstanie z myślą, że byłam mu obojętna. Po jego wyjeździe stałam się zupełnie inną osobą. Nie było już tej wiecznie uśmiechniętej, entuzjastycznie podchodzącej do życia Ivy. Zamykałam się na całe w pokoju, prawie nic nie jadłam, miałam myśli samobójcze. Potem pojawił się Dean i wszystko się zmieniło. Przy nim znów zaczęłam się uśmiechać. Daleko mi było do stania się taką jaka byłam kiedyś jednak on sprawił, że powróciła chociaż namiastka dawnej mnie. Wyplątałam się z pościeli i postawiłam bose stopy na zimnych panelach. Było po trzynastej jednak nawet nie zwróciłam na to uwagi. Udałam się do łazienki, gdzie zrzuciłam z siebie piżamę i weszłam pod prysznic. Kiedy gorące strumienie wody spływały po moim nagim ciele całkowicie się odprężyłam a z mojej głowy wyparowały wszelkie trapiące mnie myśli.  Dokładnie umyłam włosy moim ulubionym brzoskwiniowym szamponem i wtarłam w nie odżywkę. Wyszłam z kabiny po czym jednym ręcznikiem owinęłam swoje ciało a kolejnym włosy tworząc na głowie tzw. turban. Skierowałam się do sypialni skąd wzięłam czysty komplet błękitnej koronkowej bielizny i wróciłam do łazienki żeby go na siebie założyć. Stanęłam przed lustrem i zdjęłam biały puchaty ręcznik z głowy. Zaczęłam rozczesywać włosy zastanawiając się jak je ułożyć. W końcu zdecydowałam się na fale. Wyjęłam suszarkę i podłączywszy ją do prądu skierowałam ciepły strumień powietrza na ciemne pasma moich włosów. Zostawiłam je lekko wilgotne i użyłam pianki aby wystylizować je na fale. Kiedy skończyłam postanowiłam wybrać ubrania. Otworzyłam szafę, która dwa dni temu przeszła metamorfozę i zaczęłam się zastanawiać co na siebie założyć. Na dworze jest już bardzo chłodno i strasznie deszczowo gdyż jest koniec października.  Mój wybór padł na miętowy dłuższy sweter i krótkie jeansowe szorty. Do tego dobrałam cienkie czarne rajstopy i zakolanówki.

 Pociągnęłam tylko rzęsy tuszem a usta błyszczykiem i uznałam, że mogę wyjść. Chwyciłam tylko czarną torbę-worek, do której wrzuciłam najpotrzebniejsze rzeczy oraz zarzuciłam na siebie czarną kurtkę i opuściłam mieszkanie. Nie za bardzo wiedziałam dokąd mam się udać, gdyż nie mieszkam długo w Londynie. Po chwili zastanowienia postanowiłam iść na spacer do parku. Po drodze kupiłam kawę, którą teraz powoli piłam spacerując parkowymi alejami. Nagle rozległ się dźwięk mojego telefonu sygnalizujący nową wiadomość. Zaczęłam przetrząsać torebkę w poszukiwaniu małego, białego urządzenia. Kiedy je znalazłam z moich ust wyrwał się jęk niezadowolenia. Nadawcą wiadomości była Perrie, której aktualnie z wiadomych powodów starałam się unikać.
                              

Za pół godziny widzę Cię w apartamencie chłopaków. Robimy wieczorek filmowy.  Zayn będzie czekał przed budynkiem. Nie przyjmuję odmowy.
Perrie <3

Cudownie. Jeszcze tego teraz potrzebowałam. Zrezygnowana złapałam taksówkę i podałam kierowcy odpowiedni adres. Znałam go, bo każdy znał adres chłopaków z One Direction. Podczas jazdy modliłam się aby nie było z nimi Danielle. Nie polubiłyśmy się przy pierwszym spotkaniu a ja mam wrażenie, że dziewczyna wie o mnie więcej niż by się zdawało. Kiedy dojechaliśmy zapłaciłam i podziękowałam kierowcy po czym opuściłam pojazd. Zobaczyłam Zayna stojącego przed wysokim budynkiem. Palił papierosa

 i wyglądał tak seksownie, że miałam ochotę rzucić się na niego i wpić w te cudownie malinowe usta. Opanuj się Ivy! Nie możesz myśleć w ten sposób! Zganiłam się w myślach i podeszłam do chłopaka.
- Cześć Vi. Świetnie wyglądasz  – powiedział całując mnie w policzek na powitanie. Poczułam, że oblewam się rumieńcem.
- Dziękuję  – uśmiechnęłam się a chłopak chwycił mnie za rękę i pociągnął w stronę budynku. Weszliśmy do środka i Zi skierował się w stronę windy. Zamarłam w pół kroku.
- Chyba nie myślisz, że ja tam wejdę. Doskonale wiesz, że mam klaustrofobię.
- Przecież nie będziemy szli na jedenaste piętro schodami.
- Ależ owszem, ja będę. Jeżeli chcesz możesz pojechać windą  – oznajmiłam i skierowałam swoje kroki w stronę schodów. Po chwili poczułam dłoń mulata na ramieniu.
- To jak? Kto pierwszy na górze? – zapytał a ja bez słowa zaczęłam przeskakiwać po dwa stopnie pnąc się coraz wyżej. Kiedy znajdowałam się gdzieś około ósmego piętra zauważyłam, że mojego towarzysza za mną nie ma. Zatrzymałam się a on dołączył do mnie po chwili zdyszany. Wybuchłam głośnym śmiechem a on spojrzał na mnie z wyrzutem.
- Nie nadaję się do biegania po schodach. Następnym razem siłą wpakuję Cię do windy  – powiedział a kiedy nie przestawałam się śmiać zaczął mnie łaskotać. Piszczałam i prosiłam żeby przestał ale nie reagował. Uderzałam moimi małymi piąstkami w jego umięśniony tors, jednak to nic nie dawało. Kiedy przestał obrażona odwróciłam się i zaczęłam pokonywać kolejne stopnie. Zatrzymał mnie chwytając moją dłoń i pocałował w policzek na przeprosiny. Razem wspinaliśmy się po schodach pokonując kolejne pietra. Kiedy dotarliśmy pod właściwe drzwi Zayn otworzył je przede mną i wpuścił do środka. Udaliśmy się do salonu gdzie obecni już byli wszyscy. Na moje nieszczęście była również Danielle. Grzecznie przywitałam się z wszystkimi po czym zajęłam na kanapie miejsce jak najdalej od dziewczyny z lokami. Po chwili Harry, który siedział obok mnie bez słowa podniósł się z kanapy i skierował w stronę kuchni a jego miejsce zajął Zayn. Nie minęło pięć minut a loczek wrócił niosąc ze sobą procentowy asortyment czyli dwie butelki Jacka Danielsa.

 Nalał bursztynowej cieczy do szklanek stojących na stole i wręczył każdemu po jednej. No tak. W przypadku chłopaków zabawa bez alkoholu to nie zabawa. Przez chwilę obracałam szklankę w dłoniach uważnie przyglądając się zawartości po czym upiłam łyk płynu. Poczułam palenie w gardle, które po chwili stało się bardzo przyjemne. Perrie włączyła jakiś film, na który nikt zbytnio nie zwracał uwagi i usadowiła się na kolanach Zayna. Odwróciłam się w stronę farbowanego blondyna zajmującego miejsce z mojej drugiej strony gdyż sprawiało mi ból patrzenie na wymieniającą czułości parę. Nie wiem nawet ile czasu minęło odkąd pojawiłam się u chłopców a szklanki Jacka Danielsa, które wypiłam już dawno przestałam liczyć. Z Niallem rozmawiało mi się naprawdę swobodnie. Może za sprawą alkoholu, który krążył w moich żyłach. Nagle Harry, który prawdę mówiąc ledwo trzymał się na nogach zaproponował grę w butelkę. Przystaliśmy na jego pomysł i przenieśliśmy się na dywan tworząc okrąg.
- Zasady są proste. Odpowiadasz na pytanie lub wykonujesz zadanie jeśli nie chcesz – zdejmujesz część garderoby – oznajmił loczek i wręczył butelkę mojej kuzynce, która miała zacząć. Zakręciła i wylosowała Louisa.
- Pocałuj Harrego. Namiętnie. – rozkazała blondynka. Byłam pewna, że szatyn pozbędzie się jakiejś części swojej garderoby. Jakież było moje zdziwienie kiedy podszedł do Harrego i z pasją wpił się w jego usta. Kiedy się od siebie oderwali wszyscy bili brawo a Lou jak gdyby nigdy nic wrócił na swoje miejsce obok Eleanor i zakręcił butelką. Wypadło na Danielle.

- Robiliście to kiedyś z Liamem w miejscu publicznym? – zapytał szatyn
- Nie odpowiem na to pytanie  – stwierdziła i pozbyła się swojej koszulki. Wzięła butelkę w dłonie i zakręciła. Błagam tylko nie ja. Tylko nie ja. Kurwa.

- Ivy, pocałuj Zayna – powiedziała. Nie no błagam. Dlaczego wylosowała właśnie mnie? Tak bardzo chciałam to zrobić jednak nie mogłam. Wstałam i pozbyłam się swoich szortów zostając jedynie w rajstopach, zakolanówkach i przydługiej koszulce. Zabawa trwała dalej a procenty, które wciąż w siebie wlewaliśmy czyniły nas bardziej odważnymi. Po jakimś czasie zostałam jedynie w bieliźnie i koszulce. Na szczęście Loczek z Niallem oznajmili, że mają dość i udali się do swoich sypialni a chwilę po nich chichocząc i szepcąc coś do siebie odeszli również Louis i Eleanor. W salonie zostałam jedynie ja w towarzystwie Zayna, Liama oraz Danielle nie licząc mojej kuzynki,  która zasnęła jakiś czas temu. Nie chcąc przebywać w towarzystwie dziewczyny udałam się do kuchni na papierosa. Tak paliłam od jakiegoś czasu. Usiadłam na blacie i odpaliłam papierosa. Zaciągnęłam się dymem po czym wypuściłam go z ust tworząc wokół siebie obłoczek dymu. Usłyszałam chrząknięcie i zorientowałam się, że obok mnie stoi Zayn.
- Palisz? Coraz bardziej mnie zadziwiasz Ivy – powiedział podchodząc bliżej mnie. Wyjął papierosa z moich ust i zgasił go. Stał tak blisko mnie, że prawie słyszałam rytm jego serca. Położył dłonie na moich biodrach

 a kiedy nie usłyszał żadnych słów sprzeciwu przesuną je na moje nagie uda. Przymknęłam powieki i odchyliłam głowę do tyłu. W tamtym momencie nie zastanawiałam się nad tym co robimy. Liczyło się tylko to że jesteśmy blisko siebie. Poczułam jego oddech na swojej szyi, którą delikatnie musnął ustami. Jakby wiedziona jakimś złym przeczuciem uchyliłam na chwilę przymknięte powieki i zobaczyłam burzę loków znikającą za futryną. Nagle dotarło do mnie co właśnie się stało. Danielle widziała dużo. Zbyt dużo.

Witajcie.
Przepraszam za to opóźnienie, które spowodowane było moją głupotą i nie zapisaniem rozdziału. To co stworzyłam teraz nie jest tak dobre jak pierwsza wersja jednak mam nadzieję, że mi wybaczycie. Jest to chyba najdłuższy rozdział jaki kiedykolwiek napisałam. Mam nadzieję, że spodoba się wam i zostawicie po sobie szczerą opinię. Każdy komentarz na prawdę dużo dla mnie znaczy. Nawet napisanie słów krytyki, ponieważ daje to dużo do myślenia. Za wszelkie błędy i powtórzenia przepraszam.:* Nie miałam zbyt dużo czasu żeby sprawdzić. Jestem wykończona i marzę jedynie o tym, żeby móc w końcu zamknąć tego laptopa po prawie dwunastogodzinnym pisaniu. Swoją drogą nigdy nie pisałam tak długo.Rozdział w całości powstał przy piosence Taylor Swift - Safe and Sound i myślę, że powoli zaczynam mieć dość tego utworu mimo że jest boski. A teraz pytanie do was: macie może twittera? Jeżeli tak podaję swojego: @FarFromPerfeect ;)
Pozdrawiam - Ivy. <3